U heeft aangegeven dat u behoort tot een eerste lichting van artsen die extra theoretisch, wettelijk en praktisch zijn geschoold om mensen te kunnen euthanaseren.
Sinds het voltooien van uw opleiding bent u niet meer enkel een arts, maar bent u een ‘Leif-arts’ geworden. Sinds de euthanasiewet in 2002 heeft u aangegeven reeds 28 mensen een lethale dosis te hebben toegediend. U spreekt dan ook terecht van ‘turbo-euthanasie’. Zo komt u bijvoorbeeld pas laat op het einde van het proces bij een patiënt en in plaats van op een serene wijze deskundige begeleiding en advies te geven, wordt er door anderen op dwingende wijze van u verwacht dat u zo snel mogelijk de lethale injectie toedient.
Toch houdt u vast aan de opvatting dat de huidige euthanasiewet perfect is en dat wat u ervaart gewoon het gevolg is van de uitvoering van de wet. U vindt dat wanneer een arts geen euthanasie wil uitvoeren, hij veel vroeger een Leif-arts moet contacteren. Desalniettemin bent u bekommerd omdat er binnenkort een uitbreiding van de euthanasiewet zit aan te komen zodat ook minderjarigen kunnen geëuthanaseerd worden. U bent bevreesd dat de werkdruk op de onderbetaalde Leif-arts nog zal toenemen en u vraagt zich openlijk af welke artsen bij minderjarigen euthanasie gaan willen uitvoeren. U doet dan ook een emotionele oproep aan het artsenkorps door te melden dat u geen product uit de supermarkt bent dat men snel koopt als men er behoefte aan heeft. U geeft aan dat u ook een mens bent met noden en gevoelens.
Het blijft voor ons vreemd dat u de huidige euthanasiewet zelf niet eens in vraag stelt. Niet alle artsen kunnen immers zo eenvoudig met de dood omgaan. Menige arts weet te vertellen dat het ontzettend moeilijk is om een door hen uitgevoerde euthanasie te verwerken! Ligt dat bij hun gebrek aan specifieke opleiding of zou het toch zijn omdat ze de eed van Hippocrates hebben gezworen?
Vermoedelijk is het al bij u opgekomen dat het juist datgene wat u aangeeft, is dat maakt dat euthanasie nooit door het volledige artsenkorps zal worden gedragen. Het zal steeds een beperkte artsengroep zijn die zal willen ingaan op de vraag om hun patiënten te euthanaseren. Een opleiding volgen bij een ideologische private vereniging biedt geen enkele objectieve houvast om mensen te kunnen en mogen euthanaseren. Uw behaald certificaat geeft u geen enkele meerwaarde ten opzichte van uw collega’s, tenzij men de techniek om te kunnen euthanaseren als een meerwaarde beschouwt.
Toch hopen we net zoals u dat de bevolking begint in te zien dat euthanasie geen banale medische handeling is die men onmiddellijk krijgt als men het vraagt. Het recht op euthanasie wordt echter wel telkens gepromoot door de ideologische vereniging waar u uw certificaat van euthanasie-arts heeft behaald. Net zoals u vragen we ons dan ook af welke artsen als mensen in staat zullen zijn en zich geroepen zullen voelen om gekend te staan als de euthanasie- arts van kinderen?
We hopen dan ook dat onze maatschappij leert inzien dat de uitbreiding van de wet geen enkele zin heeft en dat de huidige euthanasiewet zelfs drastisch moet worden herschreven. We hopen op een maatschappij
van zorg en niet op een maatschappij waar de dood wordt gecultiveerd.
Met hoogachting,
Dr. Sc. Tom Mortier, departement Gezondheidszorg en Technologie, Katholieke Hogeschool Leuven
Dr. Med. Georges Casteur, huisarts, Oostende
Deze 'open brief' werd gepubliceerd in Artsenkrant, Vrijdag 5 juli 2013, Nr. 2325 pagina 30.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten