Sinds 2002 zegt de euthanasiewet dat
mensen in België kunnen geëuthanaseerd
worden wanneer ze lijden aan
ondraaglijke en onbehandelbare aandoeningen.
Vandaag wordt euthanasie meer en
meer toegepast op mensen die lijden aan psychische
ziekten zoals chronische depressie,
schizofrenie, chronische anorexia nervosa
en borderline-persoonlijkheidsstoornissen.
De euthanasiewet in België eist dat de
aanwezigheid van ‘vrije wil’ bij de patiënt
moet vaststaan vooraleer artsen de dodelijke
injecties mogen toedienen.
Mijn moeder leed aan een chronische
depressie. Twee jaar geleden verbrak ze alle
contact met mij. In april 2012 werd ze
geëuthanaseerd in het universitair ziekenhuis
van de VUB. Ik ben op generlei wijze betrokken geweest in de beslissingsprocedure en
de arts die mijn moeder een spuitje gaf,
heeft me zelfs nooit gecontacteerd. Sindsdien
is mijn leven drastisch veranderd. De ombudsman
van het universitair ziekenhuis zei me
dat alles gebeurde volgens mijn moeders
‘vrije wil’. Na de dood van mijn moeder, ging
ik praten met de arts die haar de dodelijke
injectie heeft gegeven. Hij zei me dat hij
“absoluut zeker” was dat mijn moeder niet meer wou leven.
 |
| UZ Brussel - Campus Jette |
De ongewone dood van mijn moeder heeft
bij mij veel vragen opgeroepen. Hoe is het
mogelijk dat mensen in België geëuthanaseerd
kunnen worden zonder dat de familie of
nauwste vrienden worden gecontacteerd? Waarom geeft de Belgische staat aan artsen
het exclusieve recht om te beslissen over
leven en dood? Vanaf wanneer is er sprake van
‘ondraaglijk existentieel lijden’? Mogen we daarbij
zomaar vertrouwen op het oordeel van mentaal
zieke mensen? Beschikt een mentaal
zieke persoon überhaupt wel over een ‘vrije
wil’? Waarom hebben de artsen niet geprobeerd
om een reünie tussen de moeder en
de kinderen te bewerkstelligen? Hoe kan een
arts ‘absoluut’ zeker zijn dat zijn/haar patiënt
niet meer wil leven? Waarom kunnen we het
als maatschappij niet aan om mensen te
zien lijden?
Sommige artsen aan de VUB geloven dat
euthanasie zou moeten worden toegestaan aan
iedereen die zijn/haar leven wenst te beëindigen
omwille van ondraaglijk en zinloos lijden. Alle
kritische bedenkingen en eventuele beperkingen
worden door deze artsen gezien als
een schending van de vrije lotsbeschikking, en
zijn derhalve immoreel en onrechtvaardig.
Vandaag praten deze artsen zelfs openlijk over
euthanasie bij mensen die lijden aan autisme
en jongeren die suïcidaal zijn. Wat me nog het
meest verontrust, is dat deze artsen de Belgische
media geheel lijken te controleren.
Ik vraag me af of dit de maatschappij is waar
we naartoe willen evolueren. Gaan we in de
nabije toekomst zelfdoding een handje toesteken
door mensen te helpen uit het leven
te stappen vooraleer ze het op eigen houtje
doen? Zouden we niet beter meer investeren
in psychische gezondheid en palliatieve zorg?
Ik vrees dat het begrip ‘vrije wil’ een dogma
geworden is waarachter men zich gemakkelijk kan verschuilen. We evolueren snel naar
een maatschappij van volstrekte eenzaamheid
en egoïsme waar we geen zorg meer moeten
dragen voor elkaar. En wanneer we het
moeilijk hebben en lijden, kunnen we aan
onze artsen vragen om ons te doden. Door
dit te doen, creëren we echter nieuwe en onoplosbare
problemen. Het is om die reden dat
ik ervan overtuigd ben dat we opnieuw moeten
nadenken waar we in geloven: in het
leven of in de dood?
Dr. Tom Mortier, met medewerking van Dr. Steven Bieseman en Prof. Dr. Em. Herman De Dijn
2 opmerkingen:
Geachte,
Niet alleen uw artikel schokte mij, ik ben ook diep bedroefd over de blijkbaar algemene goedkeuring voor euthanasie bij kinderen! En wat ik nog het ergst vind is die diepe onverschilligheid of noem het kilheid van de Belgen. Voor mij is de maat vol en ik ben niet van plan mij hierbij neer te leggen.
Mocht u hiervoor interesse hebben dan kan u mij contacteren op hildecaris@skynet.be
vriendelijke groeten,
Hilde Caris
U schrijft: Waarom kunnen we het als maatschappij niet aan om mensen te zien lijden? en waarom laat de staat euthanasie toe. Wel dokter omdat de euthanasiewet aan niemand iets oplegt, maar ook dan aan "niemand". Als een patiênt wil sterven volgens het "onzinnige en nutteloos onnodig lijden" volgens het "christelijke dolorisme" dat is zijn recht en de euthanasiewet bestaat niet voor wie er wens gebruik van de te maken. Deze wet dokter is een "menselijke wet tegen het absurd onnodig en nutteloos lijden" en alle gelovigen mogen sterven zoals ze willen, de euthanasiewet verplicht hen tot niets. De gelovigen willen wel aan anderen opleggen hoe ze moeten sterven, zij willen dictatuur uitoefenen op het leven van andere mensen en zeggen hoe zij mogen leven en sterven. Dat is van de mens een "heterogeen wezen maken zonder autonomie" die afhang van uitgevonden goden die niet bestaan. Daarom beste dokter zou U best een nadenken over dit fundamenteel rechtsbeginsel van dr. Frank van Dun:
Ofwel erkennen de rechtsfilosofen ieders recht over zichzelf te beschikken, en over niemand anders, en dan zijn zij tevens filosofen van de vrede, de vriendschap en de vrijheid, ofwel erkennen zij het recht van de enen over de anderen te beschikken, en dan zijn ze de filosofen van de oorlog, de haat en de slavernij–er is geen middenweg. U kunt nu kiezen tot welke categorie U behoort.
Een reactie posten